Keulse Dom in afgebrande lucifers
Mijn broer was een keer op vakantie naar Duitsland geweest en had toen Keulen bezocht. Uit die stad nam hij voor thuis een klein model mee van de Keulse Dom, de enorme kathedraal met de twee iconische torens. Ik weet niet meer hoe ik erop ben gekomen, maar op een gegeven moment heb ik het plan opgevat om de Keulse Dom na te bouwen op schaal, in karton en dan bekleed met afgebrande luciferhoutjes. Eerst had ik een paar onderzetters voor de keuken gemaakt met afgebrande lucifers, om te oefenen. Dat gaf wel een leuk effect. Toen ben ik karton gaan zoeken en afgebrande lucifers gaan sparen. Iedereen in de omgeving ging voor mij sparen. Niemand had toen piëzo-ontsteking op het gasstel, dus iedereen gebruikte nogal wat lucifers. ‘Zwaluw’ gebruikten we thuis. Het mooiste was dat de andere mensen ook dat merk aanleverden, want sommige merken waren net iets langer of dikker, dunner, en voor de modelbouw was dat natuurlijk lastig. Maar ik kon ze altijd wel ergens gebruiken want ik moest ook heel veel houtjes breken (snijden) om ze op de gewenste lengte te krijgen.
Het kleine model op een piepklein asbakje dat mijn broer meebracht, diende als voorbeeld. Het beeldje was slechts een cm of 5 hoog en lang. Ten opzichte van dat asbakje-model werd mijn model 10 keer groter. Ten opzichte van de werkelijke Dom moet het ongeveer een schaal van 1: 400 zijn, had ik berekend. De hoogte van ‘mijn’ torens is plm. 40 cm. In werkelijkheid zijn ze 156 meter.
Ik heb er 4220 lucifers in verwerkt. In de vrije uren na het huiswerk op de Mulo maakte ik het model. Ik begon ermee begin januari 1964 (ik was toen nog 15) en op 21 februari was het werkstuk klaar. Op een soort voetstuk stond het, ook gemaakt van karton, bekleed met bruin kaftpapier. Ik werkte met wat voorhanden was…
Iedereen die op bezoek kwam, bewonderde het werkstuk. Het was natuurlijk maar heel grof nagebouwd, maar het effect met de afgebrande koppen tegen het blanke hout en de ritmes die erdoor ontstonden, spraken mensen wel aan. Ik werd geprezen om mijn fantasie. ‘Hoe kom je erop?!’ vroegen veel mensen. Later maakte ik er ook nog verlichting in met een fietslampje.
Het heeft jaren lang op een kast gestaan in het ouderlijk huis. Later nam ik het mee bij verhuizingen. Ik bezit het model nog steeds. In de loop van de jaren is het hout natuurlijk heel donker bruin verkleurd, zoals blank hout doet. Ik had het wel behandeld met blanke lak, ook omdat het daardoor veel minder kwetsbaar werd. En minder stof verzamelde… Maar blanke lak verkleurt zelf ook, dus het is nu tamelijk donker bruin. Nu staat het bij ons nog steeds bij ons boven, op een Lundia boekenkast op de logeerkamer. Naast het modelletje dat mijn broer in 1963 uit Keulen meebracht.