Buren

Naast ons in de dubbele woning woonden dus de buren die dubbele familie waren en aan de andere kant, wel 70 meter verderop op nr. 49, woonden een oud echtpaar met twee ongetrouwde zoons in huis. Ik kon goed met ze opschieten als kind. Toen ik wat groter werd mocht ik er zelf heen lopen. Ze hadden een hond die aan een ketting en een stang zat. Die hond ging enorm tekeer tegen iedereen die het erf opkwam, ook tegen mij. Ik was er bang voor. Toch heb ik mezelf wel eens gedwongen om naar de hond toe te gaan en hem te aaien. De buren woorden in een huis, waarbij vergeleken ons huis een paleis was. Er was een piepklein keukentje, een kleine kamer en daarin de bedsteden. Het rook er altijd benauwd want in het achterhuis huisden de geiten en varkens. En erg schoon waren de mensen ook niet op zichzelf, zo had ik toen al de indruk. Maar ze waren altijd heel aardig. Ik kreeg altijd een snoepje of een koekje en vaak meer dan één. Dat moest mijn moeder niet weten want die vond dat niet goed. De ene zoon was bevriend met mijn broer en ze hadden beiden dezelfde hobby: tropische vogels. Bij de buren werd een grote volière gebouwd met allemaal tropische vogeltjes erin. Fascinerend vond ik ze, vaak met felle kleuren waarbij de lokale vogels maar saai afstaken. Een pauw hadden ze ook. Die kon je in de verre omtrek zijn naam horen schreeuwen: pááuw, pááuw. Later bouwde mijn broer naast ons huis ook een volière, met een verwarmbaar nachthok en allerlei tropische vogels en eenden. 

 de oude buurvrouw en buurman Pastoor

 het oude huis van de buren op nr. 49

    één jaar was er een geweldige wateroverlast  in de buurt

 Toen er sprake van kwam dat het oude huisje op nr. 49 plaats zou moeten maken voor een modern nieuw huis, maakte ik voor de buurman een fotoserie van het oude huisje. 't Was schilderachtig maar o zo oncomfortabel. 

de enorme eiken drukken het stulpje nog meer tegen de aarde, lijkt het wel. 

Nieuwjaar winnen

Met nieuwjaar ging ik altijd naar de oude mensen om ‘nieuwjaar te winnen’. Alle buren gingen toen op nieuwjaarsdag even bij elkaar langs om “nieuwjaar te winnen”. Je wenste elkaar dan een gelukkig nieuwjaar en je kreeg daarvoor wat te drinken, de volwassenen een ‘schone’ (jonge) jenever en nieuwjaarsrolletjes of knieperties te eten. Eens als vrij jong kind heb ik bij de oude buren  advocaat gekregen. Buurvrouw kon nogal aandringen. Dus ik advocaat eten. Op? Nog een glaasje! Kom, dat kan geen kwaad, je bent toch al een grote jongen? Ik ben nog nooit zo beroerd geweest van advocaat en heb het spul in geen jaren meer aangeraakt. Wat heb je bij de buren gehad dan?, vroeg mijn moeder achterdochtig toen ik ziek werd. Toen moest ik het wel opbiechten dat ik wel drie glaasjes advocaat had gehad. Eigen schuld dat je ziek bent, zei mijn moeder hardvochtig. Dat was een goede les. Ik ben later nog maar één keer dronken geweest en dat was in militaire dienst. Maar daar hoor je als jonge kerel toch wel een keer dronken te zijn, toch? Daarover later.

In latere jaren werden de buurman en zijn vrouw wel erg oud. Buurvrouw begon langzamerhand dementieverschijnselen te vertonen. Ze begon weg te lopen. Haar schoondochter was er heel vaak en mijn moeder ging ook vaak even kijken overdag, als de zoons er geen van beide waren. Ik heb toen nog een keer een belsysteem aangelegd. Telefoon had nog niemand in onze buurt. En de buren wisten dat ik wel eens wat experimenteerde met elektriciteit. Via een trafo, dat dan weer wel. Dwars door het land en over de sloot heb ik twee draden aangelegd met een trafo en een belletje bij ons en een knop bij de buren. Als buurvrouw dan moeilijk werd, drukte de zoon of de schoondochter op de knop en haastte mijn moeder zich ernaartoe. Burenhulp en mantelzorg avant la lettre.