Voorgoed voorbij

De titel van deze afdeling van mijn website is ontleend aan een gedicht van J.C. Bloem, dat hieronder is opgenomen. De bekende laatste regels van het gedicht staan ook op Bloems grafsteen bij het kerkje in Paaslo. Op een van de vele (culturele) excursies die ik maakte met mijn studievrienden Jan en Theunis, maakte ik er deze foto van: 

Herinnering

De gloeiende avond in de kleine stad: 

Verlichte ramen stonden ruisend open 

Naar zomertuinen en het langzaam lopen 

Van de geliefden langs het grijze pad. 

Als dit geheime ooit wéér te leven was: 

Hoe dat het zachte licht van een lantaren 

Scheen op de donkere, gedempte blaren, 

Wist het hart, dat het van den dood genas. 

Maar het vergankelijke kent geen keer 

Dan in de opstanding der herinneringen; 

Gistren is even ver als deze dingen: 

In het verleden is de tijd niet meer. 

Toch zullen bij het sluiten van den kring, 

Waarin ons dreef des levens streng beschikken, 

Die als de lucht onhoudbare ogenblikken 

Onze enige eer zijn en rechtvaardiging. 

En zullen we, in de wervling van den tijd 

En de vervoeringen, die niet beklijven, 

Indachtig aan onze oude dagen blijven 

Met onvergankelijke aanhanklijkheid. 

Tot aan het zwichten en het laatst getij, 

Wanneer de wereld één wordt met het duistren, 

En wij de niet te horen woorden fluistren: 

Voorbij, voorbij, o en voorgoed voorbij. 

J.C. Bloem 

Als tweede motto een wat minder zwaarmoedige tekst van mede-Drent Daniël Lohues:  

Herinnerings 

Soms brengt een klank, ’n smaak ’n geur

Joe terug naor wat ooit is gebeurd

Soms weet ie zolfs weer wat veur weer ’t was

Hiele kop vol allemaol herinnerings

Hoe ik as kind op stoppellaand

Leup met ’n vlieger in de hand

Die net eben te hard naor beneden kwam

Der bleef niks van over as herinnerings

De zunne uut de kindertied

De eerste krassen deur de liefde

Zölfs van wat nooit veurbij zol gaon

Bleef niks van over as herinnerings

Zölfs ’t gleuf dat ik geleufde

Ok mien vertrouwen in ’t lot

Het veul mij allemaol kapot

Niks meer van over as herinnerings

Soms brengt klank, ’n smaak ’n geur

Joe terug naor wat ooit is gebeurd

Soms weet ie zölfs weer wat veur weer ’t was

Hiele kop vol allemaol herinnerings

Herinnerings, herinnerings

(Daniël Lohues)

Ten slotte:  

"Het nu bestaat niet. Het enige wat bestaat, is dat wat geweest is. "  Henning Mankell in "Drijfzand", zijn laatste boek voor hij dit jaar (2015) overleed aan kanker.