Reisverslag
van een
rondreis door Peru, Chili en Bolivia
De reis begint
We staan in onze hotelkamer te kijken naar een vlammende zonsondergang boven de A-4 bij Schiphol. Onze reis is begonnen. Omdat we morgenvroeg moeten vertrekken (08 uur) hebben we dit Van der Valk Hotel A-4 geboekt voor één nacht. Geboekt via de site Hotelaanbiedingen.nl voor € 30 p.p. per nacht incl. een fantastisch ontbijtbuffet. Voor het diner zijn we weliswaar hetzelfde bedrag kwijt, wat niet verandert dat we een goede deal hebben gemaakt. We bewonen een zaal van een kamer met drie bedden en een heel ruime badkamer met ligbad en aparte douche.
Slapen aan de A-4
De Regiotaxi was vanmorgen maar net op tijd; gelukkig hadden we al een NS-kaartje op zak. De trein van 13.44 u gaat rechtstreeks van Hoogeveen naar Schiphol. Dat is een luxe waarvan we hopen dat die ook in de nieuwe dienstregeling gehandhaafd blijft. Bij een van de vele vestigingen van Abn-Amro op Schiphol wissel ik alvast 600 Euro’s tegen US Dollars. Ruim 700 dollar krijg ik ervoor. Dat blijkt later een goed idee: meteen de eerste dagen moeten er al excursies betaald worden, dat gaat altijd in dollars op deze reis, en ook de fooienpot moet worden gevuld. De shuttlebus van het hotel brengt ons naar het hotel, waar we eind van de middag gastvrij worden ontvangen. De mevrouw achter de balie zegt ook dat we een lage prijs betalen. Op weg naar het diner raken we de weg een beetje kwijt in het hotel. De ontvangstbalie en eetzaal blijken vanuit het hotel slecht aangegeven. Na wat dwalen vinden we het en genieten we van een uitstekend driegangendiner. Vroeger waren we geen fan van Van der Valk, maar tegenwoordig kun je er lekker eten voor een redelijke prijs. We gaan op tijd slapen want eigenlijk moeten we morgen al om half zes bij de incheck staan, maar dat wordt drie kwartier later want de eerste shuttle rijdt om zes uur. We gaan echt geen taxi bellen om er nog een half uur eerder te zijn. Ervaring leert ons dat twee uur van tevoren aanwezig zijn voor een internationale vlucht ruimschoots genoeg is. Ook vandaag zal dat geen enkel probleem zijn. Eerst genieten we –ondanks het vroege uur- nog van het bijna gênant overvloedige ontbijtbuffet. Zo zullen we het op onze reis niet weer meemaken. Ook niet in Madrid. Maar dat we in Madrid in een hotel zouden ontbijten, dat weten we vandaag nog niet.
Fraai Barajas
Er staat een lange rij voor de incheckbalie van Iberia en veel schot zit er ook niet in. Dan naar de gate, waar we nog een hele tijd zitten te wachten. We vertrekken ruim op tijd en komen na een vlucht van tweeëneenhalf uur op Madrid Barajas aan. Het is nog vroeg, maar we hebben er al uren op zitten, dus nemen we op een terrasje een lekker vers broodje met jamón serrano, rauwe ham. Barajas is een moderne luchthaven, met een fraaie terminal die heel ruimtelijk aandoet en toch ook warm door het vele gebruikte hout in de golvende plafonds. Heel mooi. Daarbij doet Schiphol toch ouderwets aan. We moeten voor de intercontinentale terminal naar T-4. Dat is een heel eind lopen, een stuk met roltrappen naar beneden en dan nog twintig minuten met een volautomatisch treintje. Instapkaarten hebben we op Schiphol al gekregen. Het vertrek van de vlucht van 13.10 u naar Lima wordt met een half uur vertraagd als we al in het toestel zitten. Zo wordt het een zit van 12 uur en 9500 km. Gelukkig hebben we in deze Airbus meer ruimte dan in de kleinere van vanmorgen. We krijgen een paar keer eten en drinken en je kunt ook zelf bij de pantry sap of wijn halen. Ik vind de service redelijk tot goed. Hoewel het heel lang licht blijft, we vliegen tenslotte ‘met de zon mee’, wordt het uiteindelijk toch donker. Dan, om ongeveer 19.30 u lokale tijd landen we op het vliegveld Jorge Chávez van Lima. Voor onze biologische klok is het dan al ongeveer middernacht, maar omdat het hier 6 uur vroeger is, hebben we hier nog even te gaan.
Kennismaking
Als we op zoek gaan naar de groep, vinden we wel drie groepen van Koning Aap. Een met de kortere reis, een Belgische en die van ons, de 30-daagse reis. Onze reisbegeleider stelt zich voor als Diedrik, en stilletjes zullen we hem wel eens de Leeuw van Vlaenderen noemen, want niet alleen is hij Vlaming van afkomst, maar hij zal ook een uitstekende reisbegeleider blijken, dus vandaar. Hij woont al negentien jaar in Peru, in Cusco, is getrouwd met een Peruaanse en heeft een gezin. Het duurt even voordat de groep van 18 personen compleet is. Even verderop ‘bij de pilaar’ kunnen we intussen alvast Peruaanse nueve sols scoren bij de ATM die daar staat. Eerlijk gezegd weet ik niet meer hoeveel sols de euro hier waard is. De ATM geeft trouwens niet meer dan 400 sols. Dat blijkt niet veel. Je kunt delen door 3, dan weet je ongeveer hoeveel euro je dan hebt. Niet veel dus. (Eigenlijk moet je delen door 3,5 dus met delen door drie valt de prijs in euro’s een beetje mee -en ’t is gemakkelijker). Vandaar dat ik nog eens pin met de pinpas van mijn vrouw. Dat is financieel niet handig want bij elke keer pinnen rekent de bank een paar euro kosten af. De meeste ATM’s die we zullen tegenkomen, zullen niet meer dan dit beperkte bedrag geven. Zelfs met de Visacard is het nooit echt veel. Vaak pinnen dus, want hoewel Peru niet echt duur is, voor toeristen gaan de sols er toch wel vlot door. Eindelijk kunnen we naar de paspoortcontrole, en daar staan me toch lange rijen. We moeten een formuliertje invullen met onze gegevens. Het ene deel ervan krijgen we straks terug van de douane en dat moeten we goed bewaren. Lastig, zo’n los papiertje in de pas, want die pas heb je steeds nodig. Bij elk nieuw hotel willen ze die innemen en kopiëren. Later zal blijken dat als je het papiertje niet meer hebt bij het verlaten van het land, Leiden niet echt in last is, want het kost je alleen een boete van ik meen iets van omgerekend 7 euro of zo. Jammer van het geld maar je mag dus wel gewoon het land uit.
Geen vakantie!
Na het wachten voor de paspoortcontrole volgt lang wachten op de laatste koffers. Dan nog een uurtje in de bus naar het hotel. Doodmoe rollen we daar de receptie binnen. We leveren de passen in en krijgen een sleutel. We krijgen een welkomstdrankje van het hotel: een pisco sour, het nationale slokje van Peru. Pisco is een soort jenever, eigenlijk iets dat op grappa lijkt. Samen met limoen- (of citroen-) sap en rauw eiwit en wat honing en ijsblokjes lang genoeg geschud, levert dit een lekker fris drankje op met een spierwitte schuimkraag. Op de kamer tol ik het bed in. Het zal dan een uur of elf, twaalf uur zijn (biologische klok: 6 uur in de ochtend!). Om half vijf Peruaanse tijd gaat de wekker al weer: Diedrik wil om zes uur rijden. Dat we er maar alvast aan wennen. We zijn niet op vakantie, we zijn op reis. En dat is héél wat anders!