REISVERSLAG EN FOTOREPORTAGE NAMIBIË 

© Lammert Metselaar 2017

Het auteursrecht c.q. databankenrecht op de op deze site gepubliceerde tekst en foto's berust bij auteur/fotograaf, Lammert Metselaar. Alle rechten worden voorbehouden. Zonder schriftelijke toestemming van de auteur/fotograaf is het niet toegestaan om op de site gepubliceerde werken of databestanden geheel of gedeeltelijk over te nemen, buiten de in de wet geregelde citeerpraktijk. Neem contact op met de auteur voor meer informatie. 

onze globale route door Namibië 

rondreis van 15 oktober tot 3 november 2017

Namibië wordt vaak de 'parel van Afrika' genoemd. Men wil met die metafoor de buitengewone schoonheid van het land uitdrukken. Terecht. 

Ik noem Namibië hier de ongeslepen diamant van Afrika. Dat beeld lijkt me nog meer treffend, omdat het niet alleen de schoonheid van het land aanduidt, maar ook dat je wel enige moeite moet doen om die schoonheid te ontdekken. En het beeld heeft ook iets van de ruigheid, de ongereptheid die het Namibische landschap vaak kenmerkt, het ongepolijste letterlijk. Namibië zal als vakantieland niet iedereen aanspreken, velen zullen het maar saai vinden, "al dat zand en grind", maar als je enige moeite doet laat het land zijn schatten aan je zien.

In deze reisreportage, gelardeerd met heel veel foto's, probeer ik je te inspireren om die schoonheid te ontdekken, als was het maar via 'leunstoeltoerisme'!

Veel plezier met deze pagina en met mijn website!

 Wil je reageren, graag! Doe dat via de contactpagina! Je krijgt antwoord. 

Groet van Lammert,

auteur, fotograaf, webmaster

VOORAF

Waarom naar Namibië?

Op het strand van Terrace Bay, een plek in het noorden van Namibië aan de koude, winderige en verlaten Skeleton Coast, sta ik te kleumen en kijk om me heen: voor me de onmetelijke oceaan, achter me de weidsheid van de woestijn. Het dichtstbijzijnde dorp Henties Bay met de laatste winkels en het laatste tankstation ligt 270 km zuidelijker. Verder naar het noorden mag je als toerist niet. Om hier in Terrace Bay te overnachten heb je zelfs al een ‘permit’ nodig. Dit gebied van het immense natuurpark Skeleton Coast mag je alleen tussen bepaalde tijdstippen overdag binnenrijden. De onheilspellende naam zinspeelt op de vele schepen die hier voor de kust vergingen. De wrakken liggen er soms nog steeds zichtbaar. Andere zijn onder het stuivende zand verdwenen. Eenmaal aan land had de schipbreukeling meestal geen schijn van kans om in dit barre maanlandschap te overleven. 

Onderweg van Henties Bay naar hier is niets, alleen een enkel ‘resort’ (Torra Bay) dat voornamelijk sportvissers aantrekt. Het bestaat uit wat eenvoudige huisjes midden in de volstrekte verlatenheid. Dat vissers hier graag komen, komt door de vele vis. In het koude water zit namelijk veel plankton en dus leven er veel vissen. De plek waar wij een nacht verblijven, Terrace Bay, is ook weinig meer dan dit resort waar wij vannacht overnachten, met wat eenvoudig ingerichte huisjes en een restaurant. Als je verlatenheid zoekt, moet je hier zijn.

Ik trek de capuchon over mijn hoofd en rits mijn windjack nog wat verder dicht, en ben blij dat ik er een trui onder heb. Namibia. Eergisteren zaten we te puffen in 35 graden en meer. Hier is het denk ik een graad of tien, gevoelstemperatuur hooguit zes graden. De wind striemt ons hard in het gezicht. Het waterige zonnetje priemt soms even door de loodgrijze wolken. Boven zee hangt alweer de koude mist die het elke dag tot de middag extra kil maakt. Het weer dus dat je in Nederland op een slechte herfstdag in november hebt. Toch zitten we hier een heel eind boven de Steenbokskeerkring en niet zo heel ver van de evenaar, en op zeeniveau...

De ronde zwarte keien onder mijn voeten worden door de stevige branding telkens opgestuwd en rollen dan weer terug, wat een onheilspellend, rommelend geluid geeft, dat boven het geruis van de branding uit komt. Wat zoek ik hier, denk ik bij mezelf. Nou, schelpen en mooie steentjes. Ja, okay, maar wat zóek je hier. Tja, waarom gaat een mens op reis naar Namibië? (Vakantie noemen sommigen het, die niet weten hoe intensief zo’n reis is). Wat moet je in zo’n kaal en leeg land! Anderhalf keer zo groot als Frankrijk ofwel 20 keer Nederland en ongeveer twee miljoen inwoners. Die dan ook nog eens voornamelijk in de steden wonen. Met voornamelijk onverharde wegen waar de zogenaamde wasborden je onbarmhartig tientallen, wat zeg ik: honderden kilometers door elkaar rammelen. Met nauwelijks steden en cultuur. Historisch erfgoed noemen ze hier iets al, als het honderd jaar oud is. Geen mooie groene bergen en grazige valleien, geen zonnige badstranden. Het land heeft weliswaar een kustlijn langs de Atlantische Oceaan van maar liefst 1572 km lengte, maar daarlangs loopt de koude Golfstroom Benguela, die zorgt voor een gemiddelde zeewatertemperatuur van plm. vijftien graden. Geen strandvakantie dus in Namibië. Nou zijn wij daar toch al niet van, maar dan nog: wat zoeken we hier?

Op het te-doen-lijstje

Toch stond dit land al lang op het ‘nog eens te doen-lijstje’ van mijn vrouw en mij. Zeven jaar geleden hadden we al geboekt bij SRC-reizen, maar toen bleek de toch al dure reis (een combinatie van Zuid-Afrika, Namibië en door naar de Victoria Falls) nog duurder te worden, doordat er te weinig vliegtuigstoelen waren ingekocht. Toen kozen wij dan maar voor de uitgebreide rondreis door Zuid-Afrika. Ook mooi en die was een heel stuk goedkoper. Maar toen SRC-reizen deze nieuwe reis door alleen Namibië in 2017 in het programma opnam, dachten we: nu of nooit meer.

Mijn voornaamste doelen waren allereerst de misschien wel nummer één fotografische locatie ter wereld: de Sossusvlei met de honderden meters hoge rode zandheuvels en Dead Vlei, met de dode bomen op de witte kleivlakte, scherp afstekend tegen het oranje-rode zand en de staalblauwe hemel. De foto’s van dit landschap die ik zag in boeken en tegenwoordig op internet fascineerden mij: is dit echt of sterk gemanipuleerd?

En het fotografen-mekka van Kolmanskop, de aan het woestijnzand teruggegeven spookstad in het zuidwesten. En dan natuurlijk nog het befaamde Etosha-park, met de zoutpan en zijn gevarieerde dierenwereld. Deze drie redenen waren voor ons genoeg.

Al reizend zijn er nog hoogtepunten bij gekomen. Want ook de Fish River Canyon is natuurlijk een belevenis. En de ontmoetingen met Damara mensen en met de nog steeds koppig traditioneel levende Himba’s. En zelfs het barre en vijandige land van het Skeleton Coast Park had ik niet willen missen. Ons letterlijke hoogtepunt was natuurlijk de vlucht in een Cessna boven de ontoegankelijke Namib-woestijn, waarbij we de zandduinen en de kust vanuit de lucht bekeken.

Tijdens de reis hield ik een soort dagboekje bij. Dat was mijn geheugensteuntje, samen met de ruim 2400 foto’s natuurlijk, voor het hieronder volgende reisverslag. Een enerverende reis was het, dat is zeker. Ik vertel wat we meemaakten en tussendoor geef ik wat informatie over wat we zagen. Daar lees je dan ook meer over Terrace Bay en de Geraamtekust.

de auteur op het verlaten strand van het Skeleton Coast Nat. Park, Noordwest-Namibië

 de rollende keien maken een onheilspellend geluid...