Naar Port-Elizabeth zaterdag 2 oktober
Omdat wij niet beter weten dan ons gisteren verteld is, staan wij om 06.15 op en zetten om zeven uur de koffers buiten. Onze chauffeur is dan ook op en ziet mij. Ik zie onze RL ook met het hoofd buiten de deur. De chauffeur komt even later vertellen dat we niet om acht uur vertrekken maar dat we pas om half negen worden opgehaald om te gaan ontbijten. Het vertrek is uitgesteld tot half elf omdat de bus nog niet klaar is. Klaar is?? Ja, men is bezig om hem te repareren. Dat wisten wij allemaal niet; onze informatie was dat we een andere bus zouden krijgen. Ja, zegt de chauffeur, wij wisten gisteravond niet waar jullie woonden en we wilden jullie ook niet storen want je sliep al. R is tot laat op geweest met het licht aan, maar heeft nergens van vernomen. Kennelijk zijn wij de enigen die van niets wisten. Communicatie, o het is zo moeilijk! Ik dacht altijd dat een reisleider weet waar zijn of haar gasten zijn ondergebracht. Andersom is het trouwens ook goed dat gasten weten waar de RL slaapt. Dat hebben wij nooit geweten op deze reis. Dat was op de vorige SRC-reis wel anders. Goed, we zijn er nu uit en fris gedoucht, dus eest maar eens een kopje koffie gezet. Dat kan gelukkig op elke kamer tot nu toe. Dan gaan we foto’s maken op het terrein van het hotel. Achter onze kamer is een poel waar mooie vogeltjes zitten. We maken foto’s van mooie planten en bloemen en suikerbekkies en andere vogels.
Om acht uur vertrekken we naar het ontbijt aan de oceaankust. Het is koud in de open jeep. Bij Chistna Beach kunnen we ook nog een poos wandelen tot half elf. Dat is een onverwacht extraatje, want het is heerlijk weer: zonnig, helder, en winderig dus er is een stevige branding. Ideaal voor een strandwandeling. Bij een aangelegd afgescheiden stuk zee is een haaiachtige vis over het muurtje gesprongen. De kinderen durven het minstens 50 cm lange beest niet aan te pakken, hoewel ze hem wel op het droge hebben weten te krijgen. Gelukkig komt er een stoere Zuid-Afrikaner die het beest resoluut bij de staart pakt en terug in zee laat vallen. Schelpen liggen hier ook. R verzamelt wat kleintjes die ongemerkt mee kunnen in de koffer. Grotere kun je tegenwoordig niet meer meenemen. Dat was dertig jaar geleden nog anders. Wat een prachtige exemplaren hebben wij niet meegenomen uit India, Sri Lanka en vooral van Bali. Van Sri Lanka heb ik nog een exemplaar waarop ik kan blazen. Er komt een geluid uit als van een misthoorn. Zo ongeveer als de monniken in de Tempel van de Tand (van Boedhha) in Kandy dat doen. Zo zwervend langs de vloedlijn vermaken wij ons deze ochtend wel.
Lunch bij Country club
Tegen half elf gaan we met de jeeps terug naar de kamers, waar we de koffers buiten zetten. De ‘gerepareerde’ bus komt, maar al snel blijkt dat er niets is veranderd. De airco blijft nog steeds buiten werking. Gelukkig is het vandaag niet zo heet als eergisteren. De chauffeur heeft het helemaal gehad met zijn airco, maar kan er natuurlijk ook niets aan doen. We worden door het team van de lodge trouwens vriendelijk uitgezwaaid. Nergens hebben we een zo persoonlijke behandeling gekregen als hier. Dat bleek bij voorbeeld ook uit het feit dat jarige R door een koortje van personeelsleden werd toegezongen bij het diner. Het is een bijzondere belevenis, een verblijf op deze lodge. Van harte aanbevolen, ook om hun streven om meer te doen en te zijn dan een winstgevende onderneming. Daarnaast willen ze ook voor de gemeenschap duurzaam van betekenis te zijn. Dat is een soort duurzaam ondernemen die ten voorbeeld kan staan voor andere ondernemers.
Lunchen doen we bij een onbekend adres, de Stutterheim Country Club, waar de zaterdagse golfwedstrijd net achter de rug is. De alleen maar witte leden zitten nog wat na te praten op het terras en te genieten van een biertje, aangesleept door het zwarte personeel. Wij bestellen sandwiches e.d. Het duurt heel lang voor iets klaar is, tja, wat wil je als je met negentien man in een golfclub komt binnenvallen. Maar het eten smaakt prima als we de zwarte korstjes wat wegschrapen. Ondertussen is het half drie geworden. In de warme bus gaan we verder. Het landschap is overwegend saai; veel droog bruin gras op de velden en heuvels. Later bewolkt het en gaat het licht regenen en misten. Ik doe de gordel om en de ogen dicht. Tegen half zes zijn we in PE, Port Elizabeth. (ZA korten graag af: Joburg, PE en Pta is Pretoria). We zitten in een vier sterrenhotel bij zee, the Kelway. Van buiten lijkt het een Oostenrijks chalet. Deze keer voor diner geen buffet, maar bediening. De sirloin steak (ledenbiefstuk) is lekker. Het chocoladecakeje minder. Ik heb een voucher voor internetten gekocht maar de computer is bezet. Morgen dan maar. We zitten hier twee nachten.